Son günlerde sabah sayfalarımda aynı cümle dönüp duruyor: “Ben neden bir yere tam ait hissedemiyorum?” Bir işe, bir şehre, bir hayata…Sanki herkes bir yerlere yerleşmiş, kök salmış, yolunu bulmuş gibi.Ben ise arada kalmışım hissiyle bakıyorum etrafa. Tam da bu duygular içindeyken, Judith Malika Liberman’ın Masal Terapi  kitabında okuduğum bir hikâye çarptı beni. Hikâye, çok tanıdık bir şeyi hatırlatıyordu: Doğru Zamanı Bekle: Her şeyin bir zamanı var. Zamanı gelmeden olan hiçbir şey tam...

Bir zamanlar hayat benim için çok karmaşıktı. Söylenmeyenleri anlamaya çalışıyordum. Gitmekle kalmak arasında kalıyor, sessizliklerde yolumu kaybediyordum. Bir şeylerin peşinden koşmam gerektiğini, bazen varlığımı ispat etmem gerektiğini sanıyordum. Şimdi hayatım çok daha basit. Bana ulaşırsan karşılık veririm. Sessiz kalırsan, ben de sessiz kalırım. Halimi sorarsan, seni gerçekten okurum. Benden gelen şey, bana gelenin yansımasıdır artık. Bu bir mesafe koyma değil. Bu, bir netlik hali ....

“O halde zihin durduğunda, gören kendi özünü görür ve gerçek doğasına kavuşur.” — Yoga Sutra 1.3 Patanjali burada aslında çok sade ama çok çarpıcı bir şey söyler: Zihnin dalgaları sakinleştiğinde, kişi kendisi sandığı şeylerden özgürleşir ve gerçekte kim olduğunu görmeye başlar . Ama burada durup şunu sormak gerekir: “Kendisi sandığı şeyler” ne demek? 🧠 Kendimiz Sandığımız Şeyler Neler? Günlük hayatta çoğumuz “ben” dediğimizde şunları kastediyoruz: Ben bu işim Ben bu ilişkiyim Ben bu...